maandag 14 december 2015

Meeuwen


En ik vroeg me af hoe het met de meeuwen zou gaan, nu er niemand meer was die naar hen uitkeek.
'Ik zie ze niet hoor,' zei ze vaak.
'Kijk jij eens of ze er nog zijn,' zei ze dan eigenlijk.
En als ik ze dan weer zag, elke lente weer kwam ze moeizaam overeind uit haar stoel die nu bij ons voor een boekenkast staat. Met één hand leunend op de stoel, de andere tegen de deurpost keek ze naar waar ik wees.
'Daar, zie je wel.'
'Oh ja, ik zie ze. Die ene zit maar op dat nest. De ander altijd in de buurt.'

Na wat weken als er, altijd twee jongen uit de eieren waren gekomen keken we elke ochtend waar ze op het dak schuin aan de overkant van de straat zaten. Ze beklaagde hen als het slecht weer was en moedigde de kleine meeuwen aan als het fladderen begon.
En altijd waren ze opeens weg.
Waarna we het er een jaar niet meer over hadden.

'Kijk jij nog een keer of alles nu leeg is?'
'Het is klaar, alles is weg, alles is er uit, alles is schoon. Klaar.'
'Moeten we de drempels nog uit de berging halen?'
'Die haalt woningstichting zelf maar, gekkigheid. Dan doen ze die drempels er weer in en de volgende bewoner haalt ze weer weg. Iedereen heeft een rollator, wat moet je dan met drempels? Net als die deur naar de keuken. We hebben hem omhoog gehaald, zij hangen hem er weer in en de volgende huurder haalt hem er weer uit. Ik ben er klaar mee. We gaan, het is klaar, af, over. ze is hier niet meer.'

'Nee.'

Soms, terwijl we bezig waren met het uitzoeken van spullen en later toen we de vloerbedekking weg sneden, keek er een bewoner van de flat naar binnen. Of we kwamen één van hen tegen, in het trappenhuis of op de galerij. Ze waren anders dan eerder, vroeger. Schuchter bijna. Alsof ze zich bedachten dat ook hun appartement eens zou worden leeggehaald en misschien vroegen ze zich af hoe lang dat nog zou duren.

'Het is nog best snel met haar gegaan he?'
'Ja,' zei ik, maar meer ook niet. Ik heb het verhaal al te vaak verteld.
'Ach, we gaan allemaal een keer,' zei ze terwijl ze, steunend op haar rollator de lift uitging.

En ik hoop zo dat zij, of iemand anders straks naar de meeuwen op het dak kijkt.
Zwaaien naar ze, dat hoeft niet. Al leek het me dat vooral de jonge meeuwen dat altijd wel leuk vonden.

'Kom, we gaan. Het is goed zo.'









wd 05/15


Formaat: 59,5 x 59,5
Geschilderd papier, karton

dinsdag 4 augustus 2015

(video) Alfred Schnittke - Collected songs where every verse is filled with grief



Muziek: Mooi, langzaam en zoals de titel belooft, redelijk triest. De opname komt uit een torrent met een opname van het Kronos Quartet live in het Teatro Alighieri in Ravenna Italië, 23 juni 1999.
Schnittke zegt me niet zo heel veel, maar deze opname heeft dat trage dat ik soms erg fijn vind, en dat het bovendien relatief makkelijk maakt om er een filmpje bij te maken.

Beeld: Zes verschillende opnames van gordijnen in het Groninger Museum. De gordijnen hoorden bij een tentoonstelling van iets met juwelen of andere dure dingen. Daar was niets aan, maar de gordijnen waren mooi. Welk fragment wanneer opduikt werd bepaald via random.org (integere set van 200 met getallen van 1 tm 6). Lengte van de fades is van 1 tm 6 secondes (integere set van 200 met getallen van 1 tm 6). Voor of achter een fragment zit een fade van 2 seconde. Om voor of achter te bepalen werd een integere set van 200 getallen van 1 tm 2 gedraaid. De onderste helft van het beeld verschilt her en der van de bovenste helft. Na het uitvoeren van één volledige film werd, zomaar her en der een stukje door een ander stukje vervangen en werden fades wat langer of korter gemaakt. De onderste helft van de tweede film werd over de onderste helft van de eerste film gelegd. Om een scheiding te maken werd een witte rechthoek over de samengevoegde delen geplakt. Opmerkelijk, er dook een flard van beeld op in de witte rechthoek. Geen idee hoe dat gebeurd is.

Opmerking: Video was ws beter geworden als de fades van 2 seconde voor of achter op achter het fragment waren vervangen door fades tussen 1 en 6 seconden. Het tempo van de video is eigenlijk iets te hoog, te abrupt.

.mov file > Free avi video converter > .avi file > Magix 8 > .avi 4:3 file > Freemake video converter > .avi 16:9 file > YouTube

vrijdag 24 juli 2015

'Links Bengel, links!'

'Nee, dat is staar. Dat zijn ogen wit zijn, dat is staar. Maar daar merkt hij niks van hoor, hij is blind. Hoe oud denk je trouwens dat hij is?'. De man droeg een hoed die bij hem paste en hij zette hem nog net iets rechter terwijl hij me aankeek. Hij had wel iets van een leraar Duits. Voor ik een te laag getal kon gokken gaf hij zelf het antwoord al. Misschien was hij dat wel gewend, van vroeger, toen hij nog les gaf.
'Hij is twaalf. Maar dat zie je niet aan hem af. Hij is al jaren blind. Zijn broer was ook blind. Die woonde bij een jachtopziener. Maar hij is afgemaakt. Niet omdat hij blind was maar omdat hij depressief was geworden door dat blind zijn'. De man hield de glanzende zwarte hond kort aan de lijn. Achter hem liepen een aantal Arabische vluchtelingen naar de bushalte. Ze zagen er, net als alles in het stadje onbekommerd en rustig uit.

'Ik heb nog een hele tijd met hem in het bos kunnen wandelen. Hij is wel blind maar hij begrijpt een hoop woorden. Links, rechts, zelfs als ik "op het pad' zeg begrijpt hij het. Al wordt het nu wel wat minder hoor, de informatie raakt soms ergens zoek tussen zijn hersenen en zijn poten dus blijven we wat vaker in de buurt'.

De vluchtelingen waren nergens meer te zien, al had ik geen bus langs zien komen. De hond rook aan mijn hand en achter hem stak een jonge vrouw het zebrapad over. Haar jurk wapperde terwijl het windstil leek te zijn. Ze keek achter zich, naar een poes die haar op ruime afstand volgde. Een auto stopte en de poes stak op zijn gemak het zebrapad over. De vrouw liep verder, haar hakken maakten geen geluid, alsof ze bang waren de stilte in het stadje te verstoren.

Man en hond liepen verder. Ze kwamen bij een reclamebord waar met wit krijt 'Broodje gezond 3,95' op was geschreven. 'Links Bengel, links!' hoorde ik de man zeggen maar alleen een stevige ruk aan de riem kon een botsing met het bord voorkomen. De man drukte zijn hoed wat vaster op zijn hoofd voor hij bukte. Hij aaide de hond over het hoofd, klopte hem even op zijn rug en keek kort, bijna verontschuldigend nog even mijn kant op.

Keurige, statige huizen glinsterden in de zon. Het gras was precies kort genoeg geknipt om nog hel groen te kleuren. De man en de hond waren verdwenen en terwijl ik zelf ook vertrok bedacht ik me dat het de hond misschien goed had gedaan als ik tegen hem had gezegd dat hij er niet ouder uit zag als vijf, hoogstens zes jaar.

woensdag 22 juli 2015

(video) Steve Reich - Music for Pieces of Wood for five pairs of tuned claves (1973)


Muziek: Redelijk vlugge versie van Pieces of wood door de/het Amsterdam Sinfonietta uit 2014, opgenomen in het Muziekgebouw aan het IJ. Download via dad.  Music for pieces of wood moet met Violin phase zo'n beetje het eerste muziekje geweest zijn dat ik van Reich hoorde, ooit, op de radio. Toen dit soort muziek nog gewoon op de radio gespeeld werd.

Beeld: Stukje uit een filmpje van 15 seconden. Opgenomen in het Stedelijk in Amsterdam. Kunstwerk van een aantal bewerkte tl buizen, vergeten wie het maakte.

Uit het oorspronkelijke filmpje werd één strook geknipt met één tl buis. Voor de vijf stroken werd de kleur en de helderheid op verschillende plaatsen aangepast.

.mov file > Free avi video converter > .avi file > Magix 8 > .avi 4:3 file > Freemake video converter > .avi 16:9 file > YouTube

Verre van perfect doordat het geheugen van de pc niet in staat was om alle fragmentjes, die vaak maar 0.20 seconden duurden te "lezen" en uit te voeren naar de uiteindelijke film.

woensdag 8 juli 2015

maandag 29 juni 2015

Op een haar na

Zoals de klok, die ze lang geleden meenam uit het dorp, en die op de kast met glanzend servies staat, servies waarvan maar een enkel bord en dan alleen nog met kerst gebruikt wordt, werkt nu soms haar tijdsbesef. Weifelend, bij benadering. Het zou dinsdag kunnen zijn, maar ook maandag. Donderdag, nee. Dan zou de schoonmaakster van de thuiszorg er al geweest moeten zijn.

Zo om de paar maanden gaat ze, nadat ze daar langdurig en volhardend op heeft aangedrongen naar een gehoorwinkel. In een rolstoel, de winkel ligt buiten het bereik van haar rollator. Maar zelfs de zich aan een verkoop verlustigende gehoormevrouw kan de uitslagen van de testjes niet sturen naar een nieuw, beter, nog geavanceerder gehoorapparaat. Toch weet ze zeker, als ze weer thuis is en haar jas nog niet eens heeft uitgetrokken, dat haar gehoor steeds slechter wordt.

En wanneer ze moeizaam opstaat uit de stoel waar ooit haar man in zat struikel schuifelt ze van stoelleuning naar tafelrand, deurpost, de muur in de gang en het aanrecht in de keuken. Daar reikt ze, krom en nu kleiner dan ze op haar zestiende was naar het theeblik op de bovenste plank van het keukenkastje. Ze moet zich daarvoor ongemakkelijk uitrekken, ook al staat ze al op haar tenen. Maar thee hoort nu eenmaal op de bovenste plank. Het liefst nog wat naar achteren geschoven.

Ze houdt de meeuwen op het platte dak tegenover haar appartement nauwkeurig in de gaten. Elk jaar weer broedt daar, in een hoekje met wat onkruidgras een meeuw eieren uit. En elk jaar weer beklaagt ze de meeuw voor dat geduldige werk. Als de eieren eenmaal zijn uitgekomen volgt ze de belevenissen van de onhandig schuifelende grijze bolletjes. Soms is er opeens één bolletje verdwenen. Onoplettendheid, te dicht naar de rand van het dak afgedwaald. "Arm klein mormeltje"  zegt ze dan zachtjes.

Op een haar na is ze nu negentig. En hoewel het ongeluk zou kunnen brengen  heeft ze onlangs vastgesteld dat ze vijfennegentig wil gaan worden. Dat dat nogal overmoedig en misschien zelfs lichtzinnig is ziet ze zelf ook wel, ze gaat het dan ook van jaar tot jaar bekijken.